De wet zorg en dwang is op 1 januari 2020 in werking getreden. Dit betekent dat de BOPZ-wet zal worden vervangen. Naast de naam van de wet zijn er inhoudelijk ook belangrijke wijzigingen. Voor veel medische professionals roept dit vragen op. Wat mag wel en wat mag niet? Deze wijziging kan in bepaalde gevallen voor veel verwarring zorgen. In dit artikel leest u wat de nieuwe wet zorg en dwang precies inhoudt en wat het voor u betekent.
Terminologie
De terminologie die wordt gebruikt bij het uitleggen van wet zorg en dwang verandert. We verwijzen bijvoorbeeld niet langer officieel naar vrijheidsbeperkende maatregelen (VBM), maar noemen het nu onvrijwillige zorg. Dit richt zich niet op het beperken van vrijheid, maar stelt de client centraal. Dit komt omdat we kijken naar de maximaal mogelijke zorg voor de client. Tijdens een scholing wet zorg en dwang leer je over alle veranderingen op dit gebied.
De locatie van de zorgbehoevende persoon is een minder belangrijke factor
Eerder was het geval dat een van de voorwaarden voor de implementatie van vrijheidsbeperkende maatregelen was dat een persoon die zorg nodig heeft zich in het BOPZ-gebouw zou bevinden. Natuurlijk zijn er ook gevallen waarin cliënten nog steeds thuis wonen of op een andere plaats wonen. Om deze reden heeft de nieuwe wet meer betrekking op de behoeften van de zorgbehoevende dan op de locatie. Een essentiële voorwaarde hierbij is dat de zorgaanbieder die de onvrijwillige behandeling uitvoert, ook geregistreerd staat bij het IGJ.
Stel een zorg- en handhavingsfunctionaris aan
In (medische) instellingen die niet eerder waren aangewezen
als BOPZ-locatie, moet een functionaris worden aangesteld op grond van de wet
zorg en dwang. Voor dit soort instellingen is het natuurlijk nog steeds
moeilijk om de juiste persoon hiervoor te bepalen. U kunt bijvoorbeeld kiezen
voor een psycholoog in een verpleeghuis. Hetgeen wat een psycholoog komt het
meest overeen met de positie van de officiële functionaris wet zorg en dwang.
